Libische sluipschutter

Plotseling moet ik aan hem denken. Al-Saadi Kadhafi. Na een wandeling door het prachtige Perugia stuit ik op een gigantisch bord dat de richting naar het stadion aangeeft. Renato Curi, 500 meter. De enige plek waar het mogelijk is om een plekje in een Serie A-elftal te kopen, zolang je maar de zoon van een Libische dictator bent.

Het was in de tijd dat Guus Hiddink een topteam op de been had. Dat Mark van Bommel en Mateja Kežman veel te goed waren voor de eredivisie. Dat Arjen Robben nog blessurevrij was. Dat Wilfred Bouma er nog niet wekelijks als een kleuter werd uitgelopen. Een PSV om je vingers bij af te likken komt in februari 2004 niet verder dan 0-0 in Perugia.

Een wedstrijd om te janken, tegen een dramaclub die een week later in Eindhoven met 3-1 wordt weggepoetst. Voorafgaand aan de ontmoetingen tussen PSV en Perugia wordt er op televisie dan ook niet echt over het elftal van de Italianen gepraat. Verder dan oud-Rodakeeper Željko Kalac komen de analytici ook niet.

Tussen de tribuneklanten, de spelers die echt geen pepernoot raken, staat de naam van een Noord-Afrikaanse spits. De zoon van voormalig dictator Muammar Kadhafi, die zichzelf te goed vond voor de Libische competitie en naar Manchester United wil. Al-Saadi Kadhafi. Aan ambitie geen gebrek. Maar voorafgaand aan zijn Engelse glorieperiode wilde Saadi zich in de kijker spelen. In de Serie A. En hij is best bereid zijn eigen salaris te betalen.

Perugia trapt in de praatjes van Saadi. Al vlak na zijn eerste trainingen in Umbrië wordt ‘ie geschorst. Een positieve dopingtest. Nandrolon, een populair middeltje rond de eeuwwisseling. Uiteindelijk zou Kadhafi maar vijftien minuten spelen voor Perugia, om er vervolgens na een zwerftocht via Udinese en Sampdoria achter te komen dat Sir Alex Ferguson nooit zou bellen.

Lange tijd hoort de wereld niks van stervoetballer Al-Saadi Kadhafi. Tot papa Muammar in het nauw komt tijdens de Arabische Lente. Saadi is tijdens de opstand commandant van het Libische leger, maar vlucht uiteindelijk met de staart tussen de benen naar buurland Niger, waar ‘ie onmiddellijk onder huisarrest wordt geplaatst. Een ultieme vluchtpoging naar Mexico, onder een valse naam, mislukt. Niet zo gek. Je ziet het gebeuren: een Mexicaanse grenswacht die ‘m uit de rij haalt en zegt: “Ben jij niet… Kom, help even, die voetballer... Manchester United?”